missy-merida

Ειχε ξημερωσει πια.. Το σπιτι μυριζε τσιγαρο και αλκοολ, ειχε καλεσει ολους τους "φιλους"  και γνωστους, ηρθαν ολοι. Να σμιξουν τις μοναξιες τους. Χριστουγεννα χωρις πνευμα , χωρις χιονι, χωρις καλαντα . Ειχε πει πως θα διωξει ολα τα παιδακια που θα ελεγαν τα καλαντα, σαν να απεπνεε την μιζερια της το κουδουνι ,κανενα χερι παιδικο δεν το αγγιξε και ας περιμενε με το μανιασμενο εγω της να τους δειξει. Ηρθαν ολοι, φτιασιδωμενοι και γυαλιστεροι μεστα καλα τους ρουχα ,τοσο δεν εμοιαζαν στους εαυτους τους που ηταν σαν να συστηνοταν πια απτην αρχη, αλλωστε και εκεινη δεν ηταν και τοσο ο εαυτος της τον τελευταιο καιρο, την ειχαν απολυσει και οι κανονικοι της φιλοι ειχαν μεταναστευσει ,της ειχαν απομεινει λοιπον οι "φιλοι". Επινε απο νωρις  εκεινο το απογευμα, μαγειρευε και τραγουδουσε παραφωνα μεχρι που ο γειτονας χτυπησε με το μπαστουνι του τον τοιχο, καμμια ελπιδα για αυθορμητισμο το 2012 και οι τοιχοι ειχαν αυτια (αυτια ξωτικου λογω κρασιου, με αυτη την σκεψη γελασε μ…

Η πραγματικοτητα ηταν λιγο κουνημενη.. Δεν ειχε καταληξει στο αν τον επινοησε η αν υπηρξε πραγματικα. Επρεπε να πει αντιο, ειχε ερθει η ωρα. Σε ολη της την ζωη αλλωστε ζουσε με φανταστικους φιλους, με φανταστικους ερωτες,ολα ηταν μεσα στο μυαλο της καρφιτσωμενα,ηταν μια συλλεκτρια στιγμων. Μονο που τους προσθετε αστεροσκονη και λιγακι παραπανω "σαλτσα",για να εχουν υποσταση στον χρωματιστο κοσμο της. Δεν ηταν ευκολο να ξεκολλησει ολα εκεινα τα χρωματιστα post it απτο κεφαλακι της, για κανεναν δεν ειναι ευκολο αλλωστε, μενει ενα τεραστιο κενο που πρεπει να γεμισεις ,φωνες που ησυχαζουν και ηλοβασιλεματα που θυμιζουν,μουσικες που τραυλιζουν πια.. και μυρωδιες που πρεπει να διαγραψουν οι αισθησεις σου. Mια ανασυγκροτηση δισκου για τυχον υπολειματα αναμνησεων και θα ηταν ετοιμη ,θα ανοιγε το παραθυρο να αναπνευσει η ψυχη της , θα περπατουσε σε καινουργιους δρομους και θα σιγοτραγουδουσε  την μελωδια της γαληνης.. Θα πενθουσε και θα γεννουσε παραλληλα μια ολογιομη αρχη..      γι…

Ναι ετσι με ονειρευτηκα.

Γελας το ξερω, εισαι επικριτικος με την μανια μου με τις γατες.
Μιαου ομως και αν δεν καταλαβες παλι μιαου.
Ονειρευτηκα που λες (για εκεινους που νιαουριζουν ακομα) πως ημουν μια πελωρια γατα
σιαμεζα μαλλον, που καταπινε ολοκληρες πολεις ,αφηνοντας στο περασμα της μονο μικρες κατοικιες παιδικες χαρες και ποδηλατοδρομους.
Την ειχα δει λεει πως θα ξεβρωμισω την πολη αυτη ως χρυση γατα της χρονιας , απο ρατσιστες , ποντικους και αλλα λαμογια και ετσι καταπινα με βουλιμια τις βρωμιες τους, μονο που δεν χωνευονταν ολα ,δεν αφομοιωνονταν μεσα μου, ιδιαιτερα τα χρυσα αυγα γνωστα και ως κλουβια.
Η αφορητη δυσωδια τους δεν επετρεπε στον οργανισμο μου ουτε ως περιττωματα να τα δεχτει και ετσι ανεπτυξα μια υπερ δυναμη λεει, η οξυτητα του σαλιου μου τα ξεβαφε και τα εκανε πολυχρωμα  και ετσι ζωηρα και χρωματιστα επαυαν να σαπιζουν με τα πιστευω τους και περιπλανιοντουσαν κανοντας καριερα ως κλοουν με μεγαλη μαλιστα επιτυχια.
Καταπινα και καταπινα και χωνευα, νυχτα μερα α…

Σταματα να μιλας για λιγο..

ο κοσμος λενε τελειωνει..


μην γινεις σαν αυτους.


φιλα με ..
σβησε το φως, ισως και τον κοσμο για λιγο..

Εβγαλε τα ρουχα της και χωθηκε στην μπανιερα , η μουσικη παιζει δυνατα για να μην ακουει τις σκεψεις της, θα κλεισει ολα τα φωτα και θα αναψει τσιγαρο, υστερα θα σχηματιζει μονοκερους και ξωτικα με. τον καπνο της.
Ειχαν φυγει ολοι , ηταν η μοναδικη ευκαιρια που ειχε να περασει χρονο με τον εαυτο της, εσερνε την ζακετα της απο δωματιο σε δωματιο ,καθοταν οκλαδον σε καθε ενα απο αυτα
και μυριζε τις φωνες και τα γελια τους στον χωρο.
Περασαν 5 χρονια απο τοτε και οι πρωτες ρυτιδες στοιχειωσαν τα χαμογελα που χαθηκαν στον χρονο,  προσπαθησε  να θυμηθει τι ειχε προκαλεσει τις βαθιες γραμμες στο προσωπο της, καθε μια ειχε την  δικη της ιστορια.
Θυμηθηκε τοτε που πισω απο την κλειστη πορτα τον ακουγε να παιζει κιθαρα, ειχαν τσακωθει νωριτερα και τωρα εκεινος την στοιχειωνε τραγουδωντας james. Λιγο αργοτερα μεσα στην νυχτα ενιωσε να πνιγετε μεστην αγκαλια του ,η καρδια της ετρεχε σαν σε κουρσα και η αναπνοη της ξεψυχουσε. Κριση πανικου.
Σηκωθηκε και εφυγε , το σωμα της ,ολο της το ειναι την …

Mεστο μυαλο μου , παντα εσυ  η αμμουδια και ενα νησι.
εμβρυακη σταση , δυο σωματα μικρων παιδιων που δεν γεννηθηκαν μαζι
μα μια ζωη σαν διδυμα τα ενωνει μια διαφανη κλωστη.
Ενα δεντροσπιτο και μια πληγη
που απο μεσα της αναβλυζει ζωη
και για να κλεισει να επουλωθει
να κυνηγησουν πρεπει πεταλουδες μαζι
και χερι χερι θα εξαγνιστει αυτη η καταρα που μια ζωη
μεσα τους εχει κρυφτει
κι ετσι ξανα σε μια στιγμη , θα αρχισουν να ζουν απτην αρχη..https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=0qeb73c4xZY

Το κοριτσι αυτο με την γαργαλιστικη μυρωδια γαρδενιας και τα κερασενια φιλια, ετρεχε γελωντας εκεινο το απογευμα στον μωλο , λατρευε τα διαβαταρικα πουλια και ετσι καθε σουρουπο ειχε την συνηθεια να αντικατοπτριζεται  ξοπισω τους με το ποδηλατο της και με τα χερια  ανοιχτα ισοροπουσε αναμεσα σε ονειρο και πραγματικοτητα.
Ο ηχος της θαλασσας της προξενουσε την  ψευδαισθηση πως το κυμα θα μπορουσε να παρει μαζι του ολα τα μυστικα που ειχε ακουμπησει στον αφρο τους . Λιγοι γνωριζαν για το μυστικο μερος της και παρα πολλοι "αγνωστοι"  εγνεφαν συνομωτικα ,θαρρεις και  ολοι ειχαν  τους ιδιους σκοπους , σαν να εξαγνιζε το φευγιo των πουλιων καθε μιασμα της ψυχης τους. Απο μακρια αναγνωριζε την σκια μπροστα της, ηταν εκεινος. Καποτε συναντηθηκαν εκει , μπροστα απτην θαλασσα αποσβολωμενοι και οι δυο απτην ομορφια του ηλιοβασιλεματος, δυο αγνωστοι που αγαπουσαν τις λεξεις. Συναντηθηκαν τα βλεμματα και τα πνευματα τους ταυτοχρονα. Η αγαπημενη της συνηθεια εγινε και δικη του, μονο που …

καψε τα ηλιθια , ψευτικα προτυπα που σου πλασαρουν
εισαι μοναδικος στον κοσμο, εξημερωσε τον εαυτο σου ..
αποδεξου την μοναδικοτητα σου και υποστηριξε την.

Με ρωτουσαν που χαθηκες και η αληθεια εινα πως ουτε καποιο ταξιδι εκανα , ουτε δουλεια βρηκα. Αν βεβαια  τα ταξιδια του μυαλου εχουν υποσταση στον κοσμο σας , τοτε ναι ελειπα σε ενα υπεργαλαξιακο ταξιδι, για την ακριβεια προσγειωθηκα στο τριτο αστερι δεξια κοντα στην μεγαλη αρκτο.
Εσυ ενιωσες ποτε την αναγκη να χαθεις? να μην εχεις καμμια επαφη με τον εξω κοσμο? να κανεις ενα ατελειωτο cocooning με την  εκουσια μοναξια σου, κατα τα αλλα?
Γιατι ειναι φορες που το να χαθεις μεσα σε μια αγκαλια ειναι η μονη λυση, ειναι φορες που πεφτεις ολοκληρος σε ενα τελμα και ολα ειναι τοσο θορυβωδη , το μονο που θελεις ειναι να κλεισεις τα ματια και τα αυτια σε εναν κοσμο που ουρλιαζει ολο και πιο δυνατα.
Δεν ειναι λυση ακουσα να λες, εσυ και εσυ και ο αλλος ,ολοι δηλαδη, ομως αυτη η ιωση καταθλιψης ειναι φιλη μου, την "κολλαω" παντα τετοια εποχη ,παροτι ντυνω καλα την ψυχη μου εχω χαμηλο ανοσοποιητικο αντιστασης.
Ομως γινομαι καλα ρε παιδι μου, επανερχομαι αισιοδοξη και δυνατη ετοιμη για…

καποτε ρωτουσαν για τον ηλιο την αγαπη και τους δεινοσαυρους.
σημερα ρωτουν για την κριση , την φτωχεια και την πεινα.

μην αφηνεις ανοιχτη την μιζερια
μην τρεφεις την ψυχη τους με σκουπιδια
μην σκοτεινιαζεις το φωτεινο τους μυαλουδακι.

Το αϋλο ,αοσμο,ακομψο ψ  ζουσε την πιο αγρια μοναξια του κοσμου.
περιφεροταν στον χρωματιστο γεματο μυρωδιες και κινησεις γαλαξια , οκνηρο και μονο, μπροστα απο βιτρινες ονειρευοταν να αποκτησει προσωπο και μαλλια που χυνονταν στους ωμους,χειλη που ξερουν να γελουν και ματια που δακρυζουν απο συγκινηση μπροστα στις ασχημιες και ομορφιες του κοσμου αυτου. Ηθελε να  γονιμοποιησει το συναισθημα του και να γεννησει ιδεες που θα αλλαζαν τον κοσμο, να του γνεψει το συμπαν ρε παιδι μου για μια στιγμη εστω.. Κανεις δεν προσεχε ενα ψ, κανεις δεν ακουγε ενα ψ, κανεις δεν ονειρευοταν ενα ψ.. Εκεινη την μερα ξυπνησε παλι δυστροπο και θλιμμενο, περπατουσε στους εκκωφαντικους δρομους της πολης ,σερνοντας το ψ του , επρεπε να δωσει ενα τελος σε αυτο το μαρτυριο, χρονια τωρα ειχαν να του απευθυνουν τον λογο ακομα και να τον αγγιξουν. Ενα μικρο ψ που αναζητουσε ενα παραθυρο να δανειστει το θυρο και να προσθεσει ενα ι και ετσι αν κολλουσε πανω του θα γινοταν ψ-ιθυρος. ψιτ, ψιτ εσυ του φωναξε ενα σπασμ…

Χαρα. η χαρα εχει χρωμα κοκκινο,  γευση κερασι,   κανει την καρδια σου να εκρηγνυται σαν πυροτεχνημα. ειναι παντα χαμογελαστη κρυβεται σε απλα πραγματα  δεν κοστιζει τιποτα ειναι συνωνυμο της αγαπης  κανει την γη να γυριζει χορευοντας ειναι  κοινοκτημοσυνη η αγκαλια, το γελιο σου, τα ακρινοβλεφαρα σου , τα παιδια. Η χαρα λενε χαθηκε  μα μην τους πιστεψεις ,η χαρα σαν τα ξωτικα και τις νεραιδες εμφανιζονται μονο σε αυτους που ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ.

Μην παιξεις κιθαρα  ικετευε και  τα ματια της εμοιαζαν  με αστρικο χαρτη που εχανε πεφταστερια, τρεμοσβηνε μεστο σκοταδι το βλεμμα της.
Δεν καταλαβαινεις, θα σε ερωτευτω τον απειλουσε κι εκεινος γελουσε δυνατα,
-εισαι τρελη !
Ποσες φορες στην ζωη της ειχε χαστουκιστει με την λεξη αυτη?
ετσι που περπατουσε σαν να ακροβατει σε συννεφο και με εκεινο το  γελιο που σε καταδικαζε σε ισοβια μεθη , τιποτα δεν φαινοταν λογικο .
Φοβοταν πολλα πραγματα  , τα χερια στο σκοταδι ,τα μακροσυρτα φιλια, τις αγκαλιες και την μουσικη που παραποιουσε την πραγματικοτητα ,ηταν αλλωστε σιγουρη πως η εγκαταλειψη την περιμενε στην γωνια.
Παντοτε σημαδευε τους ανθρωπους γυρω της , με ενα τραγουδι, ειχε ενα για τον καθενα.
Ετσι σαν νοτες επαυαν να μοιαζουν απομακροι ,επαναλαμβανοντας τον σκοπο τους και μαθαινοντας τα λογια ,σαν να καταφερνε,λες να τους κανει κτημα της.
Νοτες ολα, τα συναισθηματα, οι ανθρωποι , τα κτηρια και οι διαδρομες..
Τις διεγνωσαν καποτε πως πασχει απο διαταραχη αγχωδους ρομαντισμου  και …

Υπαρχουν καταστασεις και πραγματα που πιστευουμε πως ποτε δεν θα χτυπησουν την δικη μας "πορτα",τα σχολιαζουμε ,λυπομαστε, κουναμε συγκαταβατικα το κεφαλι , μα ποτε δεν βαζουμε τον εαυτο μας στην θεση αυτη ,φτυνουμε τον κορφο μας και την επομενη στιγμη γκρινιαζουμε για την κινηση στους δρομους ,τον γειτονα ,το παιδι μας που δεν σταματαει να μιλαει ,την κριση ,την ανεργια ,ακομα και για τα ρουχα που δεν πλυθηκαν σωστα και ξεθωριασαν.Σε βλεπω μπροστα απτον καθρεφτη σου αγανακτισμενο για ολα, εχεις αγχος, παθαινεις κρισεις πανικου ,ειλικρινα δεν θελω να σε ταραξω αλλα υπαρχουν ανθρωποι που ερχονται αντιμετωποι με τον θανατο καθημερινα ,ανθρωποι σε ολες τις ηλικιες,ανεξαρτητου χρωματος,χρηματος,ιδεολογιας, η θρησκειας.
Δεν σε κατακρινω ,ειμαι ενας απο σενα ,εχω τις ιδιες ανυσηχιες ,παρομοια αγχη ,φοβιες ,προβληματα εχω υψωσει ενα τεραστιο διαφανο τοιχο μπροστα μου και κρυβω μεσα του τα πιο τρομακτικα πραγματα,μεχρι που η επαρατως νοσος χτυπησε εναν δικο μου,εναν καταδικο μου αν…

Κοιταζεις αλλα βλεπεις? μιλας αλλα ακους? αγκαλιαζεις αλλα νιωθεις?
σε μια ανιωθη εποχη υπαρχει ακομα μεσα σου φλογα? Σαν ταινια περνουσε η ζωη μεσα απτα ματια σου και εσυ σαν να μην την ζουσες ,σαν μαριονετα διχως σχοινια εστεκες βουβος ,ο αυθορμητισμος σου πεθαινε καθε φορα που ανοιγες την τηλεοραση και η χαρα σαν λειψυδρια στεγνωνε στο στομα σου. Ηξερες να ελπιζεις καποτε μα τωρα σαν αγνωστη λεξη κρεμεται απτο στομα σου,η ελπιδα. Ετσι ξυλινος που εγινες  με τα χαρτινα φιλια και τις  σκεψεις  σου ,πισω απο μια οθονη κρυβεις ολα οσα ησουν καποτε,εκεινα που αγαπησες και σε εκαναν αγαπητο. Θυμασαι αραγε η πνιγηκες στην φουρτουνα του μυαλου σου ,πως καποτε παλευες για την ελευθερια ,τα πιστευω σου,τα δικαιωματα σου εστω το χαμογελο σου? ποσο θελω να τραβηξω την ταινια στο μυαλο σου ,να σε λυτρωσω απο το μικρο μαυρο πλαστικο κουτι που μεσα του εγκλωβιστηκες και ετσι μεμιας να γραψεις ενα καινουργιο σεναριο γεματο χρωματα ,ηχους και μαχες.

ποσο εστω κρυβει το εσ(τ)ω σου?

Αγκαλιασε τα ,χαιδεψε τα ,διαβασε τους παραμυθια,παιξε μαζι τους,αποκοιμισε τα και πανω απο ολα μαθε απο εκεινα.
εχω πει εκατονταδες φορες πως οταν εγινα μαμα ηταν σαν να εβλεπα την ψυχη μου να ενσωματενεται σε αλλο σωμα, οχι δεν ηταν ευκολη η διχοτομηση μας (πραγματικα πιστευ πως εχω ακομα αξεσουαρ καπου επανω μου τον ομφαλιο λωρο ) ουτε η συμβιωση, τα ξενυχτια ,το κλαμμα ,οι κωλικοι (μαμαδες μην κουνατε κεφαλι ξερω ,ξερω..) ομως ο γιος μου με εμαθε τοσα πραγματα απο την αρχη, να ας πουμε εμαθα να αγαπαω δυνατα ,για την ακριβεια καθε δευτερολεπτο που περναει αγαπαω ολο και περισσοτερο ,εμαθα να τραγουδαω δυνατα ,να χορευω και να ξεκαρδιζομαι ,να λεω μπραβο ,να πιστευω σε ηρωες και νεραιδες (με ιδιαιτερη εκτιμηση στην νεραιδα της πιπιλας,που αργησε αλλα ηρθε) να φοβαμαι αλλα να μην φοβαμαι να αντιμετωπισω εμενα και τις προκλησεις της ζωης μας.
Εμαθα να φροντιζω ,να ταιζω να χαιδευω και να συμπονω διαφορετικα..
Ο γιος μου ειναι το μεγαλυτερο μου μαθημα ,οι μεγαλοι εχασαν το ενδιαφερον…

Ειναι 7 ωρα το πρωι ,ενας παππους χτυπημενος απο την επαρατω νοσο φωναζει πως το πολυτεχνειο ειναι μυθος ,εχει μερες που μας μιλαει για την ΕΠΕΝ ,τον παπαδοπουλο και τα χρονια της χουντας που ισχυριζεται πως μονο τοτε επικρατουσε ευημερια,ανατριχιαζω και η οργη μεσα μου κοχλαζει.
Η βια λεει ειναι ομορφο πραγμα και δεν πιστευει στα παιδια γιατι δεν ξερεις ποτε τι θα σου γινει οταν μεγαλωσει ,ομοφυλοφιλος,κλεφτης ,ανθρωπιστης.
Ο παπαδοπουλος λεει εδωσε 500 δρχ για να εχουμε τουλαετα μεσα στο σπιτι ενω πριν σκουπιζομασταν με πετρες και εβαλε ηλεκτρικο και νερο.
Με κοιταζει και λεει ειμαστε πολλοι δεν γλιτωνετε εμεις και ο στρατος ενωμενοι θα φερουμε παλι την ευημερια στην χωρα ,τον ρωταω πως
-θα κλεισουμε λιμανια ,αεροδρομια ,συνορα λεει
-σε ενα μικρο νησι θα στειλουμε ολους τους προδοτες και κλεφτες της χωρας αυτη μεχρι να επιστραφουν ολα αυτα που εκλαπησαν
και ιδου! εγενετω φωε ειπε!
Γυρω μου ολοι μου κανουν νευμα να μην μιλησω ,φοβουνται ,βλεπεις ειμαστε και μεσα στο νοσοκομειο ,φτυν…

Στοιχισμενοι ,φοβισμενοι στου ουρανου το γεισο ,καποτε ηταν γαλαζιο τωρα γκριζο.
Αερικα μιας αλλης διαστασης καποτε συγκρουονταν με αστεροειδης και γεμιζε φως της γης το σκοταδι ,τωρα κειτονται μουδιασμενοι  μοιαζουν ζωντανοι μα ειναι? ηλεκτροφορα καλωδια γεμισε η πολη ,ψυχοραγουν . Η τροφη δηλητηριαστηκε και το νερο λειψο θα πεταξουν ξανα? Κοιταξε τα ,καποτε τα εκλεινες σε κλουβι να τα ακους να κελαηδουν τωρα μοναχος σου κλειστηκες  σε γυαλινο κλουβι ,δεν τραγουδας μα ουτε κοιμασαι ,δεν τρως και μονο φοβασαι περιμενεις ενα θαυμα,ενα χερι να ανοιξει την φυλακη σου μα το κλειδι το κρατας εσυ και αν δεν σπασεις τα δεσμα σου ,να ξεχασεις τα φτερα σου ,ποσο μαλλον τα παιδια σου..

δεν ξερω αν πρεπει να μιλησω η να σωπασω
να σηκωθω η να μεινω αταραχη
να τρεξω η να κλαψω
πρεπει να αντιδρασω
η θηλια σφιγγει  ολοενα και πιο πολυ
και οι φωνες πληθαινουν μεστο κεφαλι μου
-ειμαι ανεργος
-μου παιρνουν το σπιτι
-φοβαμαι να περπατησω στον δρομο
-θα με κλεψουν
-δεν μπορω να κανω σχεση,δεν εχω δουλεια ,πως θα υποστηριξω μια σχεση οταν δεν μπορω τον ιδιο μου τον εαυτο?
-ο γιατρος ειπε δεν μπορουμε να κανουμε παιδια,αγχος..
-καρκινος
-μοναξια
-φασισμος,παρακρατος και χτυπηματα κατω απο την μεση
-αστεγοι
-σκοταδι
-πεινα ανεχεια και εκμεταλλευση στις ηδη υπαρχουσες δουλειες
-κοβουν κι αλλο απτις συνταξεις
Οι φωνες καποτε ηταν αγνωστες μεσα μου ,τωρα εχουν προσωπο και ουρλιαζουν
ειναι φορες που δεν κοιμαμαι κλαιμε μαζι σιωπηλα τις νυχτες ..
Πρεπει να αντιδρασω-να αντιδρασεις
να απλωσουμε ολοι μαζι τα χερια ,να γινουμε ενας κυκλος αγαπης και σαν τυφωνας να θερισουμε το κακο απο την ριζα ,να εξαλειψουμε τις φωνες να γινουμε ολοι μαζι ενα ουρλιαχτο εκκωφαντικο και να σπασει τοιχο…

παρε για λιγο τα ματια μου , ισως ετσι δεις για λιγο διαφορετικα την μικρη μας ιστορια
βλεπεις εγω δεν χρειαζομαι κοσμους,δημιουργω κοσμους. θυμασαι την ημερα που ματωνε ο ηλιος και πονουσε το σωμα μου? την παραλια την θυμασαι?θυμασαι πως η θαλασσα μας εκανε να σωπασουμε και να βουλιαξουμε μεσα στην αγκαλια της? κι οταν το ηλιοβασιλεμα γεννιοταν ,μου το αρνηθηκες και φυγαμε σαν να μας κυνηγουν,οταν το ξανασκεφτηκες πατησες φρενο και με εβγαλες απτο αυτοκινητο μου επιασες το χερι και περνωντας τον δρομο τεντωσες το χερι και μου ειπες ,να παρε λιγο απτο ηλιοβασιλεμα ,ξερω πως το ηθελες  ειναι ολοδικο σου. Χαμενοι στο μενεξελι χρωμα του ουρανου,  σιωπηλοι βλεπαμε με αλλα ματια ,το ενιωθα . Ελεγες ειμαστε ελευθεροι ,τιποτα δεν μας ανηκει μα το μονο που ηθελα ειναι να σου ανηκω και ολο εφευγες και γυριζες και ολο φοβομουν και διαλυομουν σε χιλιαδες κομματια σαν παζλ. Περασαν μερες ,μηνες ,χειμωνες και καλοκαιρια μα ακομα κουβαλαω το ηλιοβασιλεμα μεσα  μου εχω χρονια να μαθω νεα σου μα ειμ…

ονειρευτηκα εναν διαφορετικο κοσμο αποψε. γεματο δικαιοσυνη και ταξη αρμονια και γαληνη παντου αιωρουμαι πανω απτην πολη ,ο ηλιος ζαλιζει το χαμογελο μου και τα προσωπα των ανθρωπων ειναι τοσο οικεια  τους αγγιζω ,λεει, τους αγγιζω τα μαλλια και ακουμπαω τα χερια τους  δεν δειχνουν πεινασμενοι η τσακισμενοι καποιοι χορευουν στον δρομο ,αλλοι αγκαλιαζονται και τα παιδια  γελουν τοσο δυνατα που τα συννεφα το διασκεδαζουν και αλλαζουν μορφες για να τα ευχαριστησουν. ειναι τοσο ομορφα εδω εξω ,που νομιζω θα κλαψω. Αιωρουμαι.. Μην με ξυπνησεις ,, δεν ειμαι ετοιμη ακομα για την πραγματικοτητα.

Mε κοιταζε με τα μεγαλα επιμονα ματια του ,μια εμενα μια το χαρτι μπροστα του και με σοβαροτητα εκατο καρδιναλιων ειπε :
θα σου ζωγραφισω ενα αστερι για να ερχετε στα ονειρα σου οταν φοβασαι
και μια καρδια ,μια ζουμερη κατακοκκινη καρδια που σταζει αγαπη
εναν ηλιο να ζεσταινει τα παιδια ολου του κοσμου
κι ενα πουλι που αγαπα ενα συννεφο
Ξερεις ,ειπε οι ζωγραφιες μου ειναι ολοζωντανες και οι ανθρωποι ψευτικοι
χασαν τα χρωματα και εγιναν γκρι  και σαν να μην εφταναν αυτοι που γυρισαν την πλατη στα χρωματα
εβαψαν και τον ουρανο γκρι,τα σπιτια και τις καρδιες τους.
Πως θα μεγαλωσουν τα παιδια χωρις χρωμα?
πως να σου χαρισω ενα λουλουδι αν δεν μπορεις να δεις τα ροζ του πεταλα να λαμπυριζουν στο χρυσοκιτρινο φως του ηλιου?
και τα πουλια, τα καημενα τα πουλια θα χτυπουν επανω σε τοιχους ζωγραφισμενους οταν χαθει ολοτελα το χρωμα..
Οταν ο ανθρωπος μεγαλωωνει πολυ γινεται παλι μωρο δεν ειχες πει?
να μια ελπιδα! πιαστην και κρυψτην στην καρδια σου ,ποτισε την να ανθισει ,να γεννησει χρωματα ξ…

ολοι εμεις ,οι ολομοναχοι
ολοι εμεις που παλευουμε
τρεχουμε ,ποναμε,πειναμε ,κλαιμε
σκαβουμε με τα νυχια μας τον ουρανο
να αντεξει αλλο ενα ονειρο
ποσος θεος χωραει μεσα του>
ποσες ελπιδες να ακουσει
μια ασημαντη φωνη ξεψυχησμενη
τοση δα
κουκιδα στο απειρο
ολοι εμεις
μεστο πληθος μα τοσο μονοι
αγκαλιαζομαστε και αποχαιρετουμε
ξανασμιγουμε
και χανομαστε για παντα..

γιατι οι μερες νυχτωνουν οταν παψεις να ελπιζεις  και τα τραγουδια σωπαινουν αν δεν ακους με την ψυχη κι αν κοιτας και δεν βλεπεις  δεν σου χαριζεται η ομορφια αυτου του κοσμου και αν θυμηθεις το ονειρο σου ,ποτε δεν ειναι αργα να αδραξεις την μερα.. Ληθη -μαστιγα της εποχης Θλιψη-μεσα της μην χαθεις ζησε προσπαθησε να κρατηθεις απτα μικρα πραγματα για να λυτρωθεις.

η μαγικη στιγμη της ενωσης της αιωνιας μεθεξης , της απολυτης ενορχηστρωσης της πλασης διχοτομηση ενα κλαμμα δυο ματια η ζωη φερνει ζωη. πλυμμηριζω συναισθηματα πνιγομαι μεσα τους αναδυεσαι το σαγαπω ποτε δεν ηταν πιο ηχηρο μεσα & εξω μου.

Βαζω τα δυνατα μου! αυτη την φορα θα τρεξω ,γιατι οταν μου εξιστορουσεςτα παραμυθια σου,εκρυβες τους δρακους κι οταν εκλεινες το φως γελουσες πισω απτην κλειστη πορτα. Κατευθυνες οτι ομορφο μακρια μου και εγινα μελοδραματικη  δεν μεγαλωσα ποτε μου περιμενω να ακουσω κι αλλα παραμυθια μονο που τωρα εγω τα καθοδηγω,γιατι στο δικο μου κοσμο οι δρακοι πετρωσαν στην ψυχη μου κι οταν τους αναγνωριζω,τους κλεινω στο πιο σκοτεινο δωματιο του μυαλου μου και πισω απο ολες τις πορτες  ανοιγω ενα παραθυρο ,να μπει φως ,να γελασουν οι φοβοι μου..

αγονη ,ξερη θυμηση,φευγατη
πνιγει στεναγμους μεσα της και λαθη
μια ζωη φραγμους βαζει στα παθη..
τι ναι αυτο που ζητας
μεσα σε τοση σταχτη?
εκεινη : παμε να φυγουμε
εκεινος : για που?
εκεινη : καπου που να μην ξερουμε
εκεινος : με τρομαζεις ,ξαφνου γινηκες σκια
εκεινη : ολα μοιαζουν δανεικα
εκεινος : μια φορα..
εκεινη : το σωμα μου, το μυαλο,τα ρουχα που φορω..δεν ανηκω εδω..
εκεινος : κρατα μου το χερι,θα μαι παντα εδω μεστην λογικη
να παραλογιστω
εκεινη : δωσε μου δυο λεξεις μεσα τους να χαθω,σταματα τις προβλεψεις γιατι θα τρελαθω..
εκεινος : σαγαπω, ακορεστη η διψα μου ,ναυαγια γυρευει μεσα σου..
εκεινη : ολοσωμα ψυχανεμισματα σου πλεουν διχτυα..εκεινος & εκεινη εφυγαν για παντα.
.

Eνα χαμογελο ζηταω ,ποιος θα μου πει τι χρωσταω? Σαυτον τον δρομο τον πλατυ κανεις δεν κοιταει
παρα μονο την γη.
Ενα χαμογελο παιδια, πολλα ζηταω?Μια ψυχη που αιμοραγει,για λιγη αγαπη , δανεικη κανεις?
καποιος χαμογελαει,τι βλεπω?
μπαστουνι κραταει?
γυαλια φοραει?
σκυλι κραταει?
ΜΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ!
με ρωταει,συγνωμμη ακουει κανεις?
μεστο σκοταδι του ακουσε την ψυχη μου
μεστον αγωνα του εσωσε την ζωη μου
απανταω ,εγω ,εγω
ειμαι εδω στης ζωης τον τρελο ρυθμο
μαθητης για παντα εγω...

δεντρο η ζωη μου φθινοπωρινο τα φυλλα ετοιμαζονται για το μεγαλο ταξιδι αλλαγη εποχης. οι γλαροι,ηρθαν νωρις φετος τους αγαπω οπως και καθετι λευκο κλεινω τα ματια  μα δεν σας αφηνω απεξω.

Σε ποιους αγονους βυθους
με καταδικασες να ζησω?
απο κεινη την νυχτα
παντα νυχτα ειναι
και τα λογια σου
καρφωμενα στα πλευρα
δεν με αφηνουν να βγω στην επιφανεια
αθυροστομες πολεις μαρτυρουν
τις παλιες περιπλανησεις μας
στα σοκακια τα ερημα πια
μου εκλεινες τα ματια
παμε καπου που να μην ξερουμε
ελεγες
και η θλιψη σου μας γυριζε παντα πισω στο σημερα
που εχω χρονια να σου μιλησω.

Αν δεν ειχα σπασει τον ωμο
θα ειχα πεταξει. ποιος την νυχτια μπορει να ξεγραψει? ματια κλειστα,χειλη βουβα ψευδαισθηση η αναγκη για παρηγορια φοβαμαι να τολμησω η τολμαω να φοβαμαι?

Το ταξιδι του ηλιου σε εξουθενωσε παλι
μου χεις πει σαγαπω κι ας γελουσαν οι αλλοι
αναμεσα σε ολα εκεινα που αγαπω
ειναι και εκεινο το αστερι
που μοιαζει μακρινο
μα απο κοντα υποφερει.
την ανοιξη γελα
χειμωνα περιμενει
να ρθει ο αυγερινος κοντα
να φερει φως στην ερημια
να ρθει το καλοκαιρι
να βλεπει τοτε τα παιδια
να σου κρατουν το χερι
να χουν αλμυρα στα μαλλια κι η αγαπη στα λευκα
μοναχα ετσι απο ψηλα
ελπιζει , περιμενει
να λουστει με φως η καρδια
να γινει πεφταστερι...
                            (*τοτε που νομιζα πως θα γινω ποιητρια*)

Να δινεσαι ολοκληρος.
Σε εναν ατερμονο αγωνα εναρμονισης με το αγνωστο απεναντι σου. Θελεις να κατακτησεις και να κατακτηθεις, να επιβαλλεσαι και να σου επιβαλλονται. Τι θα ηταν αληθεια η ζωη μας χωρις μικρες καθημερινες μαχες? μαχη για επιβιωση για ερωτα για   υγεια για αναγνωριση. Παραπλευρες απωλειες,  λαβωμενοι και ηρωες, ολοι συνοιδοιποροι ανταλλασοντας εμπειριες και παυσιπονα. Η ουσια μου ειναι η αγαπη, με θρεφει ,με εκτονωνει, με μισευει με λαβωνει ,μας ενωνει. Η εξαρτηση σου και οι πονοι και τα  στερητικα της δεν με δειλιασαν ποτε  αλλωστε..

Εναμιση χρονο η ιδια ιστορια, εκεινη φευγει σβηνει τα φωτα και τρεχει, λιγες οι ωρες, οι μερες , κυριως οι νυχτες.
Δεν μιλαει σε κανεναν για αυτο, δυο ζωες,τεμαχισμενη, αλλα το βαπτιζει ευτυχια.
Βρισκονται παντα στο ιδιο σημειο τις ιδιες ωρες , μελετουν προσεκτικα τον δρομο μηπως  τους δει  κανες  , Ανοιγει η πορτα  , αδρεναλινη-η αδρεναλινη του "παρανομου" ,δυο φιλια και τα ρουχα στο πατωμα ξεγυμνωνουν καθε φοβο  ,  η ενταση κορυφωνει το συναισθημα.
Τσιγαρο-ο καπνος μοιαζει με συννεφα που διαλυονται αφου μεταμορφωθηκαν .
Οι ανθρωποι χανονται μεσα σε σχεσεις  "λαβυρινθους" που δεν οδηγουν πουθενα,πληγωνουν ανθρωπους-προορισμους που εχουν φτασει προσποιουμενοι πως ειναι δυο, κρατωντας αορατα χερια.
Οργασμικη μοναξια και ληθη.

Τον σφιγγει στην αγκαλια της και μυριζει κι αλλη σαρκα,δεν ειναι μονοι στο δωματιο..ποτε δεν ηταν μονοι...

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2897

Μια μερα θα μεγαλωσω ειπε και κρυφτηκε στην ντουλαπα. Λιγο πριν η μαμα του φωναζε να μαζεψει τα πραγματα του ,να ειναι ευγενικος και να μην κλαιει. Φοβοταν το σκοταδι ,ηθελε να τον κανει γενναιο ,ατρομητο . Εκεινη μεγαλωσε.Μεγαλωσε αποτομα μπροστα στην τηλεοραση ,με γρατζουνιες στα ποδια  σκαρφαλωνοντας δεντρα,σε μια εποχη που το παιχνιδι ηταν εκει εξω κυνηγωντας χρυσομυγες και ταραντουλες. Οι εποχες αλλαξαν η κριση χτυπησε τις αναγκες μας ,λιγο πριν τα παιχνιδια αντικαθιστουσαν την αγαπη μας ,τωρα χωρις χρηματα αναρωτιεμαι η αγαπη θα εχει παλι υποσταση ? Χαμηλωνει την φωνη και αρπαζει ενα παραμυθι,θα του διαβασει εχει πολυ χρονο αλλωστε η ντουλαπα θα ανοιξει και τοσκοταδι θα γινει φως ,μια αγκαλια και ενα χαδι,φως παλι.,μην βιαζεσαι να μεγαλωσεις θα του πει ψιθυριστα,ευχομαι πολλες φορες να ημουν παιδι..

ρε γαμωτο τοσο δυσκολο ειναι να καταλαβεις πως τα πιο ομορφα πραγματα σε αυτη την ζωη ειναι δωρεαν?κοιταξε γυρω σου,εδω που φτασαμε ολα εχουν γινει diy (do it yourself) .Ανοιξε λοιπον τα ματια σου και στιψε την πετρα στα χερια σου,στολισε την ζωη σου με τα κομματια της,τα παλια σου ρουχα σκιστα και ραψτα απο την αρχη ,ζωγραφισε τα επιπλα σου και ανακυκλωσε ις εμπειριες σου,ειναι η μεγαλη σου ευκαιρια να παρεις την ζωη σου πριν και να την κανεις ενα πανεμορφο μετα.
Εσυ που πνιγεσαι μεσα σε τεσσερις τοιχους βγες εκει εξω και κυνηγησε ηλιοβασιλεματα,θαλασσες και μουσικες τις φυσης,μαζεψε τους φιλους σου και ακουσε τους αυτην την φορα πραγματικα και οχι κατω απο ενα ηχειο που σε αποξενωνει απτην πραγματικοτητα,ελα κοντα τους και μιλα.
Μοιρασου,σιγουρα σου περισευει αγαπη,φαγητο,σκεψεις.Βαλε στην εξωπορτα σου λιγο νερακι και φαγητο για τα αδεσποτα ,σε χρειαζονται και θα σου γεμισει την μερα με χαμογελα.
Αγαπησε τον εαυτο σου και μην τον αφηνεις να μιζεριαζει και να βαλτωνει σε μια εποχη π…

θα ηθελα εναν κοσμο απο ζαχαρη μαμα,εναν κοσμο που θα τρως μια μαγικη τσιχλα και θα μαθαινεις αγγλικα για να μπορεις να κανεις φιλους και τα αλλα παιδακια που δεν μιλανε ελληνικα στο σχολειο και καθονται μονα τους.Να πλενεις το προσωπο σου το πρωι με ροδοζαχαρη και να χαμογελας απτην επιδραση της στον οργανισμο σου,οταν αρρωσταινεις να ξερνας πεταλουδες και να γινεσαι καλα μονο που χαζευεις τα χρωματα τους.Να μην υπαρχει αιμα μαμα,να ειναι νεροχρωμα που δεν αφηνει λεκεδες στην ψυχη για παντα,ουτε πονος ,ο μονος πονος που αντεχω ειναι απτο δυνατο γελιο του γαργαλητου μονο αυτον να κρατησουμε,γιατι μαμα ο κοσμος αυτος γεμισε τερατα και πονο,μισος και εξαθλιωση,πιασε τα χρωματα θα ζωγραφισω..

Με κοιταζε με ματια βουρκωμενα ,τα χερια της ετρεμαν -τι μου συμβαινει φιλη μου?γιατι νιωθω ετσι?γιατι φευγει?δεν ηθελα να ερωτευτω ουρλιαζε,δεν επρεπε. Την αγκαλιασα σφιχτα και για μια στιγμη στο μυαλο μου ο θανατος και ο ερωτας ξιφομαχουσαν,σαν διδυμα αδερφια.



Ο ερωτας , για μενα ο ερωτας ειναι ενα λουνα παρκ απο μακρια θελεις να πας κοντα του σε μαγνητιζουν τα χρωματα και οι μουσικες του,οταν ανεβαινεις και στροβιλιζεσαι επανω του ομως σου κοβεται η ανασα ,κλεινεις τα ματια και προσπαθεις να πεισεις τον εαυτο σου πως ειναι διασκεδαστικο ,σου κραταει το χερι και σου φερνει μαλλι της γριας,λιγο πιο κατω σου κερδιζει εναν τεραστιο αρκουδο και στον φερνει αφου εχεις κλεισει τα ματια σου για αλλη μια φορα ..Ο ερωτας ειναι πονος .Ο ερωτας τελειωνει κι αν δεν δωσει την σκυταλη στην αγαπη και χαθει ετσι απλα ,σε γδερνει βαθεια ,ομως σκεψου το αν δεν ανεβεις στην ροδα πως θα δεις τα φωτα της πολης απο ψηλα?              

αφιερωμενο στην φιλη μου,που εχει παρει αγκαλια τα χαρτομαντηλα,στην …

Μιαου,μια αραχνη μου αποσπα την προσοχη ,τρεχω και τεντωνω τα νυχια μου,την ακινητοποιω και την  


γαργαλαω,μιαου..Οταν ημουν μικρη ονειρευομουν συχνα πως ειμαι γατα,εκλεινα τα ματια και σκαρφιζομουν περιπετειες μετουσιωμενες σε γυαλιστερο λεοπαρ τριχωμα,ακονισμενα νυχια και εξωτικα χουρχουρισματα σε ποδια αγνωστων.μεγαλωνοντας χαθηκα σε σκυλισιες συμπεριφορες ανθρωπων .


Σκαρφαλωνε σε ταρατσες και κεραμιδια με το νου,τεντωνοταν κατω απο ηλιους μια φαντασμενη γατα που λατρευε την μοναξια και τα ηλιοβασιλεματα πιο πολυ απο οτιδηποτε στον κοσμο.Μονο που δεν συμπαθουσε τα ψαρια ,αντιθετως ,η μυρωδια,η οψη τους η γευση τους,την απωθουσαν.προτιμουσε να τρωει ζαχαρωτα και μακαρονς.Αγαπουσε τα πλεκτα και τις μπαλες αλλα κυριως τις αγκαλιες και την ποιηση.Η γατα που δεν εγινα ποτε γυριζει καποια βραδια στα ονειρα μου και χουρζουριζει ολο χαρα,η γατα που δεν εγινα ποτε ,ποτε δεν θα σταματησει να μου δινει μαθηματα ζωης και ανεξαρτησιας  οταν ολα με απογοητευουν..

Οι φιλοι μου παντα ηταν οι μικροι μου ηρωες,δεν ξερω αν με καταλαβαινεις ...
οι φιλοι μου ειναι πολυχρωμοι,ολογιομοι ,δυνατοι ,ευαλωτοι ενιοτε ,ανθρωπενιοι ομως.,Να ,θυμασαι εκεινη την διαφημιση για την καρδια μαρουλιου?αυτο.
φευγω ,ερχομαι,εξαφανιζομαι,κλεινομαι,κανω παιδι ,κλαιω ,γελαω ,τους χρειαζομαι ,μενω μονη ,ειμαι περικυκλωμενη απο κοσμο,πνιγομαι,ξεκαρδιζομαι,γυριζω ,μιση,ολοκληρη και φτου κι απτην αρχη ειναι εκει να με αγκαλιασουν,
Χασαμε τα μετρα και τα σταθμα,ανεργια ,χωρισμοι,χαρατσια,φιλοι που φυγαν μεταναστες για μια καλυτερη ζωη,μισος και ρατσισμος,φτωχεια και πονος,αρρωστιες και θανατοι,αυτοκτονιες ξερω ,ξερω εχει μαυρισει η ψυχουλα σου,ολα γυριζουν σαν τρελα ,ροδες που παν στο πουθενα,δικαιοσυνη? νιωθω σαν να εχασε την σημασια της η λεξη αυτη πια,δικαιοσυνη (της εκανα κηδεια,την εθαψα βαθεια μεσα μου) ομως ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΑΜΩΤΟ ,το παιδι μου ξεκαρδιζεται στα γελια ,μου λεει πως μαγαπαει να μην φυγω πριν κοιμηθει και οταν κοιμαται μου κραταει σφιχτα το χερι,ειναι υγιει…

Ενα τσουρμο μηχανακια κατευθυνετε στο κεντρο ,ηταν 8-10 αγορια μαυροντυμενα ,θα σωσουν τον κοσμο ειπαν καποιοι και κλεισαν τα ματια μπροστα στο λουτρο αιματος.
Εκεινη ηταν 15 δουλευε ηδη δυο δουλειες και πηγαινε νυχτερινο σχολειο ,εκεινο το βραδυ θα γυριζε νωρις ειχε πληρωθει και κρατουσε σφιχτα στα χερια της σοκολατες για τα αδερφια της ,θα τους εδινε τοσο χαρα,σκεφτοταν πως αυτο θα τους εκανε να ξεχασουν το αθλιο υπογειο που γεματο κατσαριδες σκοτωνε καθε παιδικη φαντασια και μεταμορφωνοταν σε εφιαλτη,ισως να τα εβγαζε και βολτα ,χαμογελουσε και το χαμογελο δεν ηταν ευκολη υποθεση για την οικογενεια της τζεμιλ.
Κοσμος,φαναρια ,κορναρισματα και ζητιανοι ολα σταματησαν για μια στιγμη ,παγωσε ο χρονος
εκαναν κυκλο ,ιλλιγγος μισους και απανθρωπιας,ενα μαχαιρι και μια κραυγη-φυγετε ,ενα κορμι κειτεται και οι σοκολατες λουστηκαν αιμα,η τζεμιλ δεν χαμογελουσε πια.
Ονειρευοταν πως μια μερα θα φυγει μακρια απο εδω ,πως μια μερα θα καταφερει να γυρισει στην πατριδα της ,ονειρευοταν πως θα σπ…

Αφησε με μωρε να κοιμηθω λιγο παραπανω,ειναι κυριακη.
μαμαααααααα ξυπνααααααα ελα να ζωγραφισουμε ενα ηλιοβασιλεμα και μετα ενα τερας ,κανουμε ποδηλατο?παιζουμε με τα καστρα μου?ας χοροπηδησουμε στο κρεββατι καλυτερα,χιλιαδες εναλλακτικες παραλαγες του ονειρου μου στον ξυπνιο μου,γιατι η ζωη ειναι ενα παιχνιδι μωρο μου και εσυ με μαθαινεις να παιζω "σωστα".

Ειναι απο εκεινες τις ημερες που παρατηρω τα παντα γυρω μου,σκεφτομαι πως μεσα σε ολο αυτο τον κυκεωνα  αλλαγων στις ζωες ολων μας ενα πραγμα παρεμεινε σταθερο και σε αυτην την συνειδητοποιηση με βοηθησε η γιαγια μας οντας πλεον 87 χρονων και ζωντας το μεγαλυτερο μερος της ζωης της χτυπημενη απο κακουχιες και ασχημες συγκυριες ,ξεριζωμο,πολεμο,φτωχεια ,ανεχεια παρολαυτα επιβιωσε με ενα ζωγραφισμενο χαμογελο και μια τεραστια δηλωση -χαστουκι στις ασχημες σκεψεις μου ,ειπε λοιπον εκεινη την μερα κοιταζωντας τον γιο μου και δισεγγονο της πως δεν θυμαται να αγαπαει τοσο πολυ τα δικα της παιδια ,ισως ακομα και τον εγγονο της οσο το δισεγγονο της και κοιτωντας με στα ματια ,κοριτσι μου μονο η αγαπη παει μπροστα,μονο η αγαπη προοδευει,μεγαλωνει,γινεται κυμα που σε πνιγει στην χαρα,μονο η αγαπη δεν μεταβαλλεται,η αγαπη .. Η ζωη ειναι τοσο μικρη φιλε μου ,τρεξε στις γιαγιαδες ολου του κοσμου και ρουφα αγαπη και εμπειρια,αγκαλιασε την αυριο ισως να μην προλαβεις..Ειπαμε η αγαπη παει μπροστα..

Σε ενα παραλληλο συμπαν το αποτυχημενο μου παστιτσιο θα ηταν ευτυχισμενο ,σε αυτο το συμπαν δεν καταλαβαινω πως λιγη μπεσαμελ μπορει να βλαψει την πιστη ,την κοινοκτημοσυνη,την αγαπη το ιδεωδες μιας ολοκληρης χωρας ,ποτε γιναμε τοσο απελπιστικα φασιστες?ποτε βγαλανε τις μασκες αγαπημενοι,φιλοι και γνωστοι ?ποτε πριν σε αυτη την χωρα δεν ενιωσα την δικαιοσυνη ,τωρα εσυ επιμενεις να εκλογικευσω το παστιτσιο? ανθρωποι-απανθρωποι ,φοβαμαι,ντρεπομαι,λυπαμαι,δεν συγχωρω και ναι φιλε μου εσυ που τοσο πολυ τιμας την πατριδα σου και η πιστη σου φτανει μεχρι την ακρη ενος γκρεμου ξερεις κατι? ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

γυρω γυρω ολοι και λεφτα κανεις που πηγε η αισιοδοξια ,μιλησε κανεις? γυρω γυρω ολοι ονειρα για τρεις ηρθε ο χειμωνας πως να κοιμηθεις? οι φιλοι μας γκριζαραν  μεγαλωσες και εσυ γυρω γυρω ολοι για να κρατηθεις απλωσε το χερι και μην φοβηθεις.

http://www.codepoetry.gr/about/   αποκωδικο-ποιηση !